Archiwa tagu: Prof. Paweł Bogdański

Złoty OTIS 2014

Laureaci Nagrody Zaufania „Złoty OTIS” 2021

Złoty OTIS za dorobek życia w medycynie

Prof. Ida Kinalska, specjalista endokrynologii i diabetologii; była m.in. przewodniczącą Oddziału Białostockiego Towarzystwa Internistów Polskich, wiceprzewodnicząca ZG Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego

Prof. Wiesław W. Jędrzejczak, długoletni szef Katedry i Kliniki Hematologii, Onkologii i Chorób Wewnętrznych WUM w Warszawie, b. krajowy konsultant w dziedzinie hematologii

Złoty OTIS: Nagrody specjalne

Prof. Paweł Bogdański, kierownik Katedry Leczenia Otyłości, Zaburzeń Metabolicznych i Dietetyki Klinicznej Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu
Nagroda za walkę ze stereotypami na temat leczenia otyłości

Prof. Mieczysław Walczak, kierownik Kliniki Pediatrii, Endokrynologii, Diabetologii, Chorób Metabolicznych i Kardiologii Wieku Rozwojowego Pomorskiego Uniwersytetu Medycznego w Szczecinie, konsultant krajowy w dziedzinie endokrynologii i diabetologii dziecięcej, przewodniczący Zespołu Koordynacyjnego ds. Chorób Ultrarzadkich
Nagroda za wybitne osiągnięcia w organizacji leczenia chorób rzadkich w Polsce

„Lekarz – Bohater pandemii 2020”

Prof. Karolina Sieroń, kierownik Oddziału Chorób Wewnętrznych Szpital MSWiA w Katowicach.

Lekarz-Społecznik 

Dr n. med. Tadeusz Borowski-Beszta, psychiatra, współzałożyciel pierwszego w Polsce stacjonarnego hospicjum „Dom Opatrzności Bożej”

Złoty OTIS za dorobek życia w stomatologii

Prof. Stanisław Majewski, twórca nowoczesnego Instytutu Stomatologii w UJ i jego pierwszy dyrektor, b. kierownik Katedry Protetyki Stomatologicznej, były konsultant krajowy w dziedzinie protetyki stomatologicznej

Złoty OTIS za dorobek życia w farmacji

mgr Maria Głowniak, były Główny Inspektor Farmaceutyczny, członekNaczelnej Rady Aptekarskiej, b. wiceprezes NRA

Debiuty naukowe

mgr Mateusz Gliwiński, doktorant z Katedry i Zakładu Immunologii Medycznej Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego

mgr Wojciech Marciniak, Zakład Genetyki i Patomorfologii Pomorskiego Uniwersytetu Medycznego

Filip Machaj, student VI roku Wydziału Lekarskiego Pomorskiego Uniwersytetu Medycznego

Jakub Rosik, student VI roku Pomorskiego Uniwersytetu Medycznego, praca naukowa

fot. arch.

Prof. Paweł Bogdański: Otyłość to przewlekła choroba z wieloma konsekwencjami klinicznymi

Rozmowa z prof. Pawłem Bogdańskim, specjalistą chorób wewnętrznych i hipertensjologii, kierownikiem Katedry Leczenia Otyłości, Zaburzeń Metabolicznych i Dietetyki Klinicznej Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu.

Należymy do najbardziej otyłych narodów w Europie, zresztą na tle świata też pod tym względem nie wyglądamy najlepiej. I najszybciej w Europie przybieramy na wadze. Nadwagę ma już 3 na 5 dorosłych Polaków, co czwarty jest otyły. Przybywa otyłych dzieci. Epidemia otyłości?

Tak jest, chorych na otyłość przybywa dramatycznie. Mówię „chorych”, bo otyłość to przewlekła choroba, z wieloma konsekwencjami klinicznymi, groźnymi powikłaniami, których liczba sięga aż ok. 200! Dla przykładu: podwyższona masa ciała do poziomu BMI 35 kg/m2 aż 90-krotnie zwiększa ryzyko cukrzycy typu 2, a 50 proc. przypadków nadciśnienia tętniczego ma związek z otyłością. Inny przykład – 70 proc. wszystkich przypadków wymiany endoprotezy stawu kolanowego to skutek otyłości. Otyłość może być także przyczyną niektórych rodzajów nowotworów. Na kilka milionów nowotworów rozpoznawanych każdego roku w Europie ponad 100 tys. powstaje wyłącznie wskutek otyłości. I takie przykłady można jeszcze długo mnożyć. A ryzyko zgonu osoby z BMI powyżej 40, czyli z rozpoznaną otyłością śmiertelną, wzrasta co najmniej 3-krotnie.

Tymczasem większość, a nawet zdecydowana większość osób uważa, że otyłość to nie jest żadna choroba, tylko taka przypadłość, może taka „uroda” albo „defekt kosmetyczny”, a już na pewno nic, co mogłoby zagrażać życiu.

To absolutnie błędne myślenie. Zaledwie 12 proc. Polaków postrzega otyłość jako chorobę, bardzo poważną, z bardzo ciężkimi powikłaniami, powodującą, że osoba nią dotknięta może stać się przedwcześnie niepełnosprawna i nawet przedwcześnie umrzeć. Przewiduje się, że w Polsce do 2050 roku długość życia z powodu otyłości skróci się o mniej więcej cztery lata. Szczególnie dramatycznie ten problem wygląda u dzieci i młodzieży. Polska zajmuje 5. miejsce na świecie pod względem liczby dzieci z nadwagą. Warto podkreślić, że w przypadku takiego dziecka wiąże się z 18-krotnym zwiększeniem ryzyka wystąpienia u niego otyłości jako osoby już dorosłej. Polskie dzieci należą do grupy najszybciej tyjących w Europie.

O tym, że o otyłości nie myślimy jak o chorobie, świadczą chociażby badania przeprowadzone niedawno w USA. Wynika z nich, że otyłość jako choroba rozpoznawana jest dopiero po pięciu latach kontaktu pacjenta z ochroną zdrowia! Oznacza to, że osoba otyła chodzi do lekarza pięć lat, zanim usłyszy diagnozę: Choruje pan/pani na otyłość!

Ale odpowiedzialność za taki stan rzeczy spada nie tylko na pacjenta, również na lekarza.

Oczywiście. Jest to choroba cywilizacyjna i, przynajmniej w minimalnym zakresie, powinien znać się na niej każdy lekarz. Zmierzyć, zważyć pacjenta, przeprowadzić wywiad, skierować na podstawowe badania, pokierować dalej, np. do poradni zaburzeń metabolicznych, poradni dietetycznej, do specjalisty, który zajmuje się leczeniem otyłości. Takiego, który tak długo będzie szukał przyczyny, aż ją znajdzie i zaproponuje odpowiednie leczenie. Bo otyłość może być przyczyną licznych schorzeń, a także być spowodowana innymi zaburzeniami i chorobami albo leczeniem. Pacjent może być predysponowany genetycznie, epigenetycznie, może mieć problemy z masą ciała w wyniku stosowanej farmakoterapii lub chorować na niedoczynność tarczycy. Nie tylko styl życia jest odpowiedzialny za występowanie otyłości. Pamiętajmy, że w każdej sytuacji modyfikacja stylu życia wymaga oceny i korekty, a choroby i zaburzenia powinny być leczone zgodnie z rekomendacjami.

Z tym stylem życia jest u nas fatalnie, wystarczy się rozejrzeć.

Istotnie, a pokus nie brakuje. Tu pączkarnia, tam pączkarnia, wszędzie programy kulinarne. Nie chodzi o to, żeby ich nie było, ale żeby tak łatwo nie ulegać pokusom.

Czy teraz będzie jeszcze gorzej, ze względu na izolację wynikającą z ograniczeń pandemicznych?

Już jest gorzej. Przeciętnie zdrowy Polak przytył podczas pandemii ok. 2 kg, a Polak chorujący na otyłość – ok. 3 kg. A pandemia jeszcze trwa… Co istotne, i to już zostało dowiedzione, osoby chorujące na otyłość częściej umierają na COVID-19, łatwiej się zakażają SARS-CoV-2 i sam przebieg zakażenia jest w ich przypadku dużo gorszy. Ryzyko konieczności hospitalizacji wzrasta u nich o 113 proc., ryzyko hospitalizacji na oddziale intensywnej terapii o 74 proc., a zgonu o 48 proc. Pandemia jeszcze bardziej obnażyła fakt, że otyłość to nie defekt kosmetyczny czy niezadowalający wygląd lub zaburzenie zachowania, ale poważna choroba. Osoby chorujące na otyłość potrzebują profesjonalnej pomocy.

Tylko jak i gdzie jej szukać, skoro, jak Pan już wspomniał, nie jest to łatwe…

Czasami istotnie trzeba się nachodzić i naszukać, a jak już się znajdzie, to może się okazać, że pomoc wcale nie jest fachowa. Poza tym niektórzy myślą sobie, że walka z otyłością polega tylko na odchudzaniu, co jest kolejnym mitem. Tu chodzi o leczenie, a nie odchudzanie. Zmiana stylu życia ma oczywiście ogromne znaczenie i czasami wystarcza, ale często trzeba sięgnąć po metody farmakologiczne, a niekiedy, jeśli i one nie pomagają, po zabiegi chirurgiczne.

W leczeniu otyłości konieczne są zmiany systemowe, takie, które stanowiłyby drogę zaczynającą się od podstawowej opieki zdrowotnej, a dalej byłby to już kompleks działań. Tak działają niektóre ośrodki prywatne, ale do nich mają dostęp tylko nieliczni chorzy.

W ten system powinna być też wpisana edukacja, nie tylko pacjentów, ale i lekarzy. To od niej należałoby zaczynać. Świadomy chory na pewno nie podejmie pochopnie decyzji i nie kupi sobie reklamowanych w mediach suplementów, które w tydzień mają mu zapewnić utratę nadmiernych kilogramów. Nie będzie stosował pseudomedycznych rad wyczytanych w internecie, bo będzie wiedział, jakie mogą z tego wynikać zagrożenia.

A świadomy problemu lekarz, widząc pacjenta chorującego na otyłość, będzie wiedział, jak mu pomóc, gdzie go skierować.

Stworzenie systemu pomocy dla chorych na otyłość to z pewnością ogromne wyzwanie, nie tylko dla ochrony zdrowia. Jednak jestem przekonany o opłacalności stworzenia takiego systemu, zarówno w kontekście indywidualnym, jak i społecznym.

Rozmawiała Bożena Stasiak